Odziewdzin ogólnie: 81142.
LISTY PASTERSKIE
Stanowisko Rady KEP ds. Społecznych
przed wyborami samorządowymi w Polsce
Rada ds. Społecznych Konferencji Episkopatu Polski podczas marcowego posiedzenia podjęła problemy, które z całą ostrością ujawniły się po ostatnich wyborach parlamentarnych w Polsce.
W tym kontekście, w trudnym momencie dziejowym i w czasie trwającej „Nowenny w intencji Ojczyzny, zgody narodowej i poszanowania życia ludzkiego”, Rada zaapelowała o dalsze modlitwy w intencji Ojczyzny oraz o odpowiedzialne podejście do wyborów samorządowych.
Rada ds. Społecznych przypomina zasady, którymi powinien kierować się człowiek wierzący i odsyła do treści „Vademecum wyborczego katolika”, które mogą być pomocne przy podejmowaniu decyzji wyborczych. Są bowiem takie zasady, które stanowią fundament godziwego życia społecznego.
VADEMECUM WYBORCZE KATOLIKA
1. Uczestnictwo w wyborach
Zaangażowanie i udział w wyborach stanowią dostępny dla każdego obywatela sposób realizacji „prawa i obowiązku” uczestnictwa w życiu społeczno-politycznym. Udział w wyborach jest obowiązkiem sumienia katolika. Jest to bowiem dowód podstawowego zaangażowania się „na rzecz dobra wspólnego, czyli dobra wszystkich i każdego” [1].
2. Znaczenie dobra wspólnego
Dobro wspólne stanowi sumę wartości, dzięki którym człowiek, rodzina i społeczność mogą pełniej i łatwiej osiągnąć własną doskonałość [2]. Realizacja tak rozumianego dobra wspólnego może być zapewniona jedynie wtedy, gdy polityka oparta jest o „poprawną koncepcję osoby ludzkiej” [3]. Obowiązek wyborczy wymaga zatem odpowiedzialnych decyzji w oparciu o zasady ładu moralnego.
3. Wartości nienegocjowalne
W tych sprawach, które dotyczą istoty porządku moralnego, prawy rozum nie pozwala na kompromisy[ 4]. W konsekwencji katolicy:
a) opowiadają się bezwarunkowo po stronie prawa do życia od poczęcia do naturalnego kresu, które to prawo „stanowi fundament współżycia między ludźmi oraz istnienia wspólnoty politycznej” [5];
b) z równą determinacją zabiegają o ochronę praw rodziny, opartej na monogamicznym małżeństwie osób przeciwnej płci. Uważają zatem za niedopuszczalne zrównanie z rodziną innych form współżycia[6];
c) stoją na straży zagwarantowania prymatu rodziców w wychowaniu swoich dzieci [7];
d) bronią wolności sumienia i wolności religijnej, stanowiącej „serce praw człowieka” [8];
e) sprzeciwiają się budowaniu świata „tak, jakby Boga nie było” [9];
f) są zaangażowani na rzecz wewnętrznego i zewnętrznego pokoju, będącego podstawowym warunkiem realizacji dobra wspólnego;
g) troszczą się o etyczny kształt procesów gospodarczych, sprzeciwiając się „ekonomii, która zabija” [10].
Kwestie te stanowią zbiór zasad, które powinny być uwzględnione podczas podejmowania decyzji wyborczych. „Właściwie ukształtowane sumienie chrześcijańskie nie pozwala nikomu przyczyniać się przez oddanie głosu do realizacji programu politycznego lub konkretnej ustawy, które podważają podstawowe zasady wiary i moralności” [11].
4. Uznanie demokratycznych wyborów
O ile obowiązkiem katolika jest udział w głosowaniu i oddanie głosu zgodnie z własnym sumieniem, o tyle w sytuacji, gdy społeczeństwo już dokonało demokratycznego wyboru – nawet jeśli jest on sprzeczny z preferencjami głosującego – należy uszanować jego wynik. W sytuacji, gdyby „sprawujący władzę ustanawiali niesprawiedliwe prawa lub podejmowali działania sprzeczne z porządkiem moralnym, to rozporządzenia te nie obowiązują w sumieniu" [12]. Sprzeciw katolika względem tak stanowionego prawa wynika jedynie z posłuszeństwa Bogu, a nie z racji politycznych.
5. Modlitwa za Ojczyznę
Mając na uwadze rangę demokratycznych wyborów w budowaniu dobra wspólnego w oparciu o przypomniane zasady, prosimy wszystkich o podjęcie modlitwy w intencji naszej Ojczyzny.
bp Marian Florczyk
Przewodniczący Rady Konferencji Episkopatu Polski ds. Społecznych
Warszawa, dnia 22 marca 2024 r.
Słowo Przewodniczącego Komisji Charytatywnej
Konferencji Episkopatu Polski na Niedzielę Miłosierdzia (7 kwietnia 2024)
„…każdy miłujący Tego, który dał życie, miłuje również tego, kto życie od Niego otrzymał” (1J 5, 1)
Siostry i Bracia w Chrystusie!
Dzisiaj, w Niedzielę Miłosierdzia Bożego, Caritas będąca duszpasterską instytucją charytatywną Kościoła katolickiego obchodzi swoje patronalne święto. W to dzisiejsze święto rozpoczynamy też kolejny Tydzień Miłosierdzia. Najważniejszym celem każdego takiego tygodnia jest szeroko pojęta promocja i kształtowanie wyobraźni miłosierdzia. W tym roku będzie przyświecać nam hasło: „…każdy miłujący Tego, który dał życie, miłuje również tego, kto życie od Niego otrzymał” (1J 5, 1). To hasło stanowią słowa św. Jana Apostoła z dzisiejszej drugiej lekcji. W tych słowach nietrudno rozpoznać przykazanie miłości Boga i bliźniego, ze szczególnym uwzględnieniem daru życia. Bóg przedstawiony jest tu jako źródło i dawca życia, zaś człowiek jako ten, który to życie od Niego otrzymał. Hasło tegorocznego Tygodnia Miłosierdzia łączy się też z przypadającą w tym czasie Uroczystością Zwiastowania Pańskiego, która obchodzona jest jako Dzień Świętości Życia.
Życie każdego człowieka jest darem Bożej miłości. O ten dar Bóg w szczególny sposób zatroszczył się, gdy „Syna swego dał, aby każdy kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne” (J 3, 16). Dar życia wiecznego, będący owocem zbawczego dzieła wykonanego dla nas, ukazuje Jezus po swoim zmartwychwstaniu, gdy przychodzi do Wieczernika mimo drzwi zamkniętych, przynosząc radość i pokój. W tym wydarzeniu, o którym opowiada dzisiejsza Ewangelia, w jakiejś mierze odsłania się nasza chwalebna przyszłość, którą jest życie wieczne, życie w obfitości. Za tym właśnie życiem, które przynosi zmartwychwstały Pan, tęskni serce każdego człowieka, bo każde serce pragnie być szczęśliwe. Zmartwychwstanie Chrystusa potwierdza obietnicę naszego przyszłego zmartwychwstania, które wypełni też najgłębsze pragnienie naszego serca.
Bóg, będąc dawcą życia doczesnego i wiecznego, zasługuje na naszą miłość. Ale jednocześnie zaznacza, że pragnie takiej miłości, która wyraża się przez miłość bliźniego: „…każdy miłujący Tego, który dał życie, miłuje również tego, kto życie od Niego otrzymał” (1J 5, 1). Innymi słowy, nie można miłować Boga, nie miłując swego bliźniego. A miłujemy Boga i bliźniego wtedy, gdy zachowujemy Boże przykazania, jak zaznacza w swoim liście św. Jan Apostoł (1J 5, 2n). A gdy nasz bliźni potrzebuje pomocy i my tę pomoc mu okazujemy, to wtedy miłość staje się miłosierdziem.
W służbie miłosierdzia właśnie podejmowane są wszystkie dzieła Caritas, której celem jest niesienie pomocy tym, którzy jej potrzebują. Ta pomoc organizowana w sposób charyzmatyczny i systemowy obejmuje najważniejsze życiowe potrzeby, zarówno w zakresie materialnym jak i duchowym. Caritas to ogromna instytucja charytatywna Kościoła katolickiego. W wymiarze naszego kraju w jej skład wchodzą: Caritas Polska, diecezjalne Caritas, parafialne zespoły Caritas oraz szkolne i akademickie koła Caritas.
Wyzwania jakie stoją obecnie przed Caritas to rosnące potrzeby pomocowe w kraju i kryzysy humanitarno-rozwojowe na świecie. Jednym z ważniejszych tu obszarów jest pomoc Ukrainie, która prowadzona jest nie tylko na miejscu, gdzie zniszczenia wojenne odzierają ludzi z dostępu do podstawowych dóbr materialnych, ale też w Polsce, gdzie nadal udzielana jest pomoc uchodźcom i migrantom w 28 centrach przy Caritas diecezjalnych.
Ponadto Caritas Polska prowadzi systematyczną, i to w znaczącym zakresie, pomoc medyczną dla mieszkańców Jemenu, gdzie od dziesięciu lat trwa wojna domowa. Pomoc humanitarna i rozwojowa prowadzona jest także na Bliskim Wschodzie, szczególnie w Ziemi Świętej, w Syrii, Libanie czy Strefie Gazy. Tam, wiodący i flagowy dla Caritas program „Rodzina Rodzinie” pozwala nieść wsparcie finansowe rodzinom wielodzietnym, ubogim, bezpośrednio narażonym na skutki wojny, ale także pomaga wspierać rozwój mikroprzedsiębiorstw, które pozwalają na samodzielne utrzymanie się rodzin. Caritas pomaga też w Ameryce Łacińskiej, w tym szczególnie w Wenezueli i Kolumbii, w kilku krajach Afryki Subsaharyjskiej, Nepalu czy Afganistanie. Łącznie na całym świecie Caritas Polska powadzi działania pomocowe w ponad 35 krajach.
Podobnych wyzwań nie brakuje również w Polsce. Potrzebujących pomocy jest wielu. Wśród nich są seniorzy, którzy dzięki Caritas i współdziałających z nią różnych instytucji, otrzymują wsparcie m.in. w postaci kart „Na codzienne zakupy”. Towarzyszą im też wolontariusze w codziennych trudnościach i różnego rodzaju niedomaganiach związanych z wiekiem. Równie ważną grupą społeczną są dzieci i młodzież. Od lat Caritas organizuje dla nich wakacyjne wyjazdy, a w ramach programu „Tornister Pełen Uśmiechu”otrzymują wyprawki szkolne. Szczególną rolę spełnia tutaj też „Wigilijne Dzieło Pomocy Dzieciom”, koordynowane przez parafialne zespoły Caritas. Caritas zajmuje się też wsparciem osób w kryzysie bezdomności, dla których prowadzone są w całej Polsce schroniska, noclegownie, łaźnie czy jadłodajnie. Natomiast w ramach programu „Uratuję Cię” – Caritas organizuje pomoc dla osób wymagających pilnego leczenia. Trzeba tu jeszcze wspomnieć prowadzone przez Caritas Domy Pomocy Społecznej, hospicja stacjonarne i domowe, Domy Samotnej Matki, świetlice socjoterapeutyczne, różnego rodzaju specjalistyczne poradnie, punkty wydawania żywności i wiele innych dzieł, które służą życiu.
Wszystkie dzieła miłosierdzia prowadzone przez Caritas są możliwe dzięki ogromnej życzliwości i ofiarności ludzi wierzących, których ożywia „jeden duch i jedno serce” (Dz 4, 32). Wśród nich na szczególną uwagę zasługuje niemal stutysięczna społeczność wolontariuszy, którzy całym sercem, z ogromnym zaangażowaniem oddani są niesieniu pomocy potrzebującym. Bogu niech będą dzięki za wszystkich, którzy na co dzień praktykują miłość bliźniego i nie lękają się czynić miłosierdzia, nawet wtedy, gdy łączy się to z wielką ofiarą.
Dzisiaj, w patronalne święto Caritas, tradycyjnie prowadzona jest w całej Polsce zbiórka na cele charytatywne. W imieniu obdarowanych dziękuję za ogromną życzliwość, za każdy gest miłosierdzia, który – zgodnie z obietnicą naszego Pana – jest skarbem gromadzonym w niebie (zob. Łk 12, 33). Ostatni dzień Tygodnia Miłosierdzia (tj. sobota 13 kwietnia) tradycyjnie nazywany jest „Dniem Dobra”, aby w ten sposób bardziej dostrzec, że dobro jest w nas, że dobra jest więcej, że każdy dzień roku zasługuje na to, aby dzielić się dobrem z naszymi bliźnimi. Jakże ważne są tu słowa papieża Franciszka: „Umacniajmy to, co jest dobre i oddawajmy się służbie dobru” (Fratelli tutti, nr 77).
Niech perspektywa życia wiecznego, którą otworzył dla nas zmartwychwstały Pan, inspiruje nas do miłości bliźniego, a także do czynów miłosierdzia, bo ubogich zawsze mamy u siebie (J 12, 8)!
bp Wiesław Szlachetka
Przewodniczący Komisji Charytatywnej
Konferencji Episkopatu Polski
ŻYCZENIA ADMINISTRATORA APOSTOLSKIEGO
Z OKAZJI UROCZYSTOŚCI ZMARTWYCHWSTANIA PAŃSKIEGO
Drodzy Współbracia w Kapłaństwie,
Osoby Życia Konsekrowanego, Diecezjanie
oraz Goście świętujący Zmartwychwstanie Pańskie nad Odrą i Bałtykiem
Zmartwychwstały Chrystus pokazuje nam, że życie to nie tylko przeszłość
i teraźniejszość, ale również wieczność. Właśnie ta prawda decyduje o sensie
i wartości naszego życia. Niech Ten, który narodził się, aby ponieść krzyż naszych
grzechów na Golgotę i otworzyć nam niebieskie wrota otwiera nas na ogrom swej
miłości. Zaś obietnica: „Ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, ani serce
człowieka nie zdołało pojąć, jak wielkie rzeczy Bóg przygotował tym, którzy Go
miłują...” (1 Kor 2,9) niech skłania nas do życia będącego odpowiedzią pisaną na-
szą miłością.
Szczególnym miejscem doświadczenia i okazywania tej miłości jest ludzka
wspólnota, w tym wspólnota Kościoła. Odkrywamy jego wartość, uczestnicząc we
wspólnocie Kościoła lokalnego jako wierni Archidiecezji Szczecińsko-Kamień-
skiej, duchowni i świeccy, przywołując w tym Jubileuszowym Roku ewangeliza-
cyjne dzieło św. Ottona będące naszym dziedzictwem, ale i zaproszeniem do dzie-
lenia się nim z innymi.
W święty czas Paschalnych Obchodów, w którym ponownie odkrywamy, że
zostaliśmy odkupieni przez Chrystusa i obdarowani Wspólnotą Kościoła, składam
z serca płynące życzenia, by Chrystus Zmartwychwstały, który zwyciężył śmierć,
grzech i otworzył nam bramy nieba, obdarzał obfitością swoich łask, błogosła-
wiąc podejmowanym wysiłkom apostolskim czyniąc je jeszcze bardziej owocny-
mi. Niech Jego zmartwychwstanie będzie dla nas źródłem siły i ożywiającej mocy
nieustannie inspirującej do uczestnictwa we Wspólnocie Kościoła.
Chrystus Zmartwychwstał! Prawdziwie Zmartwychwstał! Alleluja!
† Zbigniew ZIELIŃSKI
Administrator Apostolski
Archidiecezji Szczecińsko-Kamieńskiej
___________________________
Szczecin, Wielkanoc A.D. 2024
Andrzej Dzięga
Arcybiskup Metropolita Szczecińsko-Kamieński
Ileż to rzeczy można odkrywać w Chrystusie,
Który jest jakby ogromną kopalnią
z mnogimi pokładami skarbów,
gdzie choćby nie wiem jak się wgłębiało,
nie znajdzie się kresu i końca.
W każdym zaś zakątku tych Jego tajemnic
można tu i tam napotkać nowe złoża
nowych bogactw.
(św. Jan od Krzyża, Pieśń duchowa)
ŻYCZENIA ŚWIĄTECZNE
Z OKAZJI UROCZYSTOŚCI NARODZENIA PAŃSKIEGO 2021 R.
Drodzy Bracia Kapłani,
Osoby życia konsekrowanego, wszyscy nasi Diecezjanie oraz Goście,
Świętujący nad Odrą i Bałtykiem tajemnicę Narodzenia Jezusa Chrystusa.
Bóg stał się człowiekiem i zamieszkał pośród nas. Fakt ten zmienia historię całej ludzkości: historię życia każdego z nas, naszych rodzin, naszych wspólnot, naszej Ojczyzny i narodów całego świata.
Obecny Czas jest dość szczególny. Wielu mówi, że jest to wyjątkowo trudny Czas z racji na kontekst pandemii, z którą związany jest obowiązek osobistego weryfikowania wielu dodatkowych okoliczności i rozumnego ich oceniania, aby dokonywane przez nas wybory pozostawały w pełni rozumne i wolne. Właśnie w takim Czasie, jako uczniowie Jezusa Chrystusa, ochrzczeni, zachowujący niezmienne Prawdy Świętej Wiary, mający Bożego Ducha, karmiący się Eucharystycznym Ciałem Pana, świętujemy Wcielenie i Narodzenie Jezusa Chrystusa – obiecanego Mesjasza, czyli jedynego naszego Zbawiciela. Prawdziwie Bóg przychodzi na nasz świat jako mała Dziecina i pozwala nam na nowo odkrywać w sobie drogocenny i niezastąpiony skarb: skarb życia, także duchowego życia, skarb miłości i pokoju, skarb światła i nadziei, skarb mocy i łaski. Jego Przyjście jest niewyczerpalnym źródłem tych wszystkich bogactw, bez których człowiek stworzony nie może w pełni realizować swojej życiowej drogi, swojego powołania, swojej misji.
Stając razem z Wami przy Betlejemskim Żłóbku, adorując leżącego w nim Boga, Który stał się człowiekiem, chcę życzyć Wam, bliskim Waszym oraz wszystkim, radującym się z Jego przyjścia, aby błogosławił naszą codzienność – nie zawsze łatwą i zrozumiałą; niech błogosławi nasze prace i trudy – nie zawsze przynoszące zamierzone owoce; niech napełni nas i cały świat Bożym Ładem i Pokojem – tak często przez nas, niestety, niszczonym; niech wleje w nasze serca miłość – nie zawsze będącą motywem naszego działania i życia; byśmy w duchu tych Darów – Skarbów, z wiarą przeżywali teraźniejszość i z nadzieją spoglądali w przyszłość.
Niech Wam, Waszym Rodzinom, całej naszej umiłowanej Ojczyźnie i narodowi polskiemu po świecie rozsianemu, a także całemu Kościołowi Świętemu, pielgrzymującemu z Ewangelią pośród narodów świata, błogosławi Boża Dziecina. Maryja, Boża Rodzicielka, niech wstawia się za nami, a Święty Józef otacza swoją nieustanną opieką.
Wołam więc razem z Wami w to Boże Narodzenie ze szczególną ufnością: Podnieś rękę Boże Dziecię i błogosław…
+ Andrzej Dzięga
Arcybiskup Metropolita
Szczecińsko-Kamieński
Szczecin, Boże Narodzenie A.D. 2021
ODNOWIENIE
AKTU POŚWIĘCENIA NARODU POLSKIEGO
NAJŚWIĘTSZEMU SERCU PANA JEZUSA
Panie nasz Jezu Chryste,
Dziś, tak jak przed stu laty, zbieramy się w świątyni poświęconej czci Najświętszego Serca Twego w Krakowie. W osobach swoich pasterzy, osób życia konsekrowanego i wiernych
– staje przed Tobą naród i Kościół w Polsce, aby uroczyście ponowić akt oddania się Twojemu Najświętszemu Sercu.
Podobnie jak nasi przodkowie u progu niepodległości, tak i my polecamy Ci dzisiaj Kościół
i Ojczyznę, dziękując za dar wolności. Oddając się Twojemu Najświętszemu Sercu, prosimy: Przyjdź królestwo Twoje! A w ślad za św. Janem Pawłem II wołamy: „Niech zstąpi Duch Twój i odnowi oblicze ziemi. Tej ziemi!”.
W obliczu Twego miłosierdzia, wyznajemy ze skruchą nasze grzechy indywidualne
i społeczne. Przepraszamy za brak szacunku dla życia, także tego najsłabszego, ukrytego pod sercem matki. Przepraszamy za grzechy wykorzystania seksualnego małoletnich, popełnione zwłaszcza przez niektórych duchownych i związane z tym grzechy zaniedbania ich przełożonych. Przepraszamy za nałogi i uzależnienia, za prywatę, partyjnictwo, agresję
i niezdolność do dialogu. Przepraszamy za brak czci dla tego co święte, w tym próby instrumentalnego traktowania religii.
Świadomi naszych wad i słabości – stojąc wobec nowych i trudnych wyzwań dla Kościoła
i Ojczyzny – z ufnością wołamy: Otwórz nasze oczy, ulecz chore serca, obmyj to, co brudne, daj łaskę nawrócenia i pokuty! Uwolnij nas od wzajemnej nienawiści i pogardy, od ducha niezgody i raniących podziałów. Daj nam światłe oczy serca, abyśmy przestali dostrzegać w sobie wzajemnie przeciwników a zobaczyli współdomowników – w Twoim Domu, a także w tym domu, który ma na imię Polska. Daj nam łaskę szczerej miłości do Ciebie, do Kościoła, Ojczyzny i do siebie nawzajem. Zaszczep w nas ducha powszechnego braterstwa.
Jezu, uczyń nasze serca na wzór Serca Twego, abyśmy umieli tracić życie w służbie najbardziej potrzebującym, najsłabszym i bezbronnym. W trudnym czasie pandemii poprowadź nas ku chorym i starszym oraz tym, którzy opłakują swoich zmarłych. Otwórz nasze serca na tych, którzy zostali boleśnie zranieni we wspólnocie Kościoła, aby dzięki Twojej łasce ich rany się zagoiły i aby ponownie zaznali pokoju.
Spraw, aby polskie rodziny w Twoim miłującym sercu znajdowały źródło jedności i odnowy. Aby były ogniskami miłości i pokoju, wolnymi od zdrady, agresji i przemocy, otwartymi na przyjęcie nowego życia oraz zdolnymi do przekazu wiary nowym pokoleniom. Otwórz serca młodych, by ich entuzjazm, siła wiary i świadectwo nadziei odnawiało wspólnotę Kościoła.
Naucz nas kontemplować to, co sam stworzyłeś. Naucz nas dbać o piękną i niezniszczoną ziemię, abyśmy – w darze od Ciebie – mogli przekazać ją tym, którzy przyjdą po nas.
Powierzamy Ci całe nasze życie osobiste, rodzinne i społeczne, które pragniemy oprzeć na trwałych zasadach Ewangelii. Podobnie jak przed stu laty, w pokorze poświęcamy się Twojemu Najświętszemu Sercu, oddając naszą Ojczyznę w Twoje władanie.
Z ufnością wołamy: Chwała niech będzie Najświętszemu Sercu Twemu, którym tak bardzo nas umiłowałeś i przez które prowadzi droga do naszego zbawienia. Amen.
Uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa, 11 czerwca 2021 r.
Arcybiskup Metropolita Szczecińsko-Kamieński
Wieczorem owego pierwszego dnia tygodnia,
tam gdzie przebywali uczniowie, gdy drzwi
były zamknięte z obawy przed Żydami,
przyszedł Jezus, stanął pośrodku
i rzekł do nich: «Pokój wam!»
(J 20,19)
Życzenia Świąteczne
z okazji Uroczystości Zmartwychwstania Pańskiego 2021 r.
Drodzy Bracia Kapłani,
Osoby Życia Konsekrowanego, wszyscy nasi Diecezjanie oraz Goście,
świętujący nad Odrą i Bałtykiem Tajemnicę Zmartwychwstania Pańskiego
Ten Dar Pokoju, który otrzymujemy od Zmartwychwstałego Jezusa, ciągle nas zaskakuje. Także w dwudziestym pierwszym wieku. Także w obecnym roku, gdy z wielu stron ogarnia nas niepokój. Również ten pandemiczny. Darem Pokoju Pana jesteśmy jednak napełniani nie tylko w samą Uroczystość Zmartwychwstania, ale przy każdym spotkaniu z Panem. Głęboko doświadczamy tego przecież w czasie każdej Mszy świętej, zgłębiając trzyletni Program duszpasterski: „Zgromadzeni na świętej wieczerzy”. Pogłębia się ta perspektywa w Roku Świętego Józefa, gdy w Tajemnice Boże próbujemy wchodzić prowadzeni przez Opiekuna Pana Jezusa.
„Eucharystia jest sercem Kościoła” – mawiał św. Jan Paweł II. W jej centrum zawsze znajduje się Maryja – „Niewiasta Eucharystii”, ale również św. Józef, jako Patron Kościoła powszechnego. Opiekun Syna Bożego ukazuje się nam także jako mąż wiary i miłości, jako człowiek Słowa Bożego i mistrz życia duchowego. W niezwykły sposób połączył życie kontemplacyjne z życiem czynnym. „W Józefie urzeczywistnia się idealne przezwyciężenie pozornego napięcia między życiem czynnym i kontemplacyjnym, możliwe dla tego, kto posiadł doskonałą miłość” (św. Jan Paweł II, Redemptoris Custos, 26). Przy św. Józefie doświadczamy też głębszej wolności. „Logika miłości jest zawsze logiką wolności, a Józef potrafił kochać w sposób niezwykle wolny” (Franciszek, List Apostolski, Patris corde). Miłość, Pokój serca i moc Słowa świadczą o prawdziwej wolności wewnętrznej. Chrześcijanin, świadek Zmartwychwstałego Pana, jest i dzisiaj przygotowany, i ma się czuć wezwany, by napełniać świat tą rozumną wolnością i Bożym Pokojem.
Zmartwychwstały Pan, przynosząc nam Pokój, staje się dla nas źródłem nadziei. Przecież w każdej Mszy świętej Jezus Chrystus ofiarowuje się za nas, poucza nas, karmi i „życie daje światu” (J 6,33). Chrystus jest bowiem „chlebem życia” (J 6,35). „Kto Go spożywa, nie umrze. Jeśli kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki” (J 6,50-51). Sam powiedział przecież: „Kto spożywa moje Ciało i pije moją Krew, ma życie wieczne” (J 6,54). Jak więc nie przyjmować z pobożną radością czystego serca, przychodzącego we Mszy świętej Żyjącego Pana oraz daru Jego Pokoju.
Niechaj zatem Święta Wielkanocne, gdy Prawda niezmiennie zwycięża nad kłamstwem, Miłość nad nienawiścią, Wolność nad zniewoleniem a Pokój nad wszelakim zamętem, pomogą nam w pełni wolności przyjąć i dzielić z innymi Dar Pokoju Pana. W Eucharystii niech Pan nas uzdrawia i uświęca. Święty Józef – Patron Kościoła, niech nas w tym wspomaga.
Chrystus Zmartwychwstał! Prawdziwie Zmartwychwstał! Alleluja!
+ Andrzej Dzięga
Arcybiskup Metropolita
Szczecińsko-Kamieński
Szczecin, Uroczystość Zmartwychwstania Pańskiego, 4 kwietnia 2021 r.
Andrzej Dzięga Arcybiskup Metropolita Szczecińsko-Kamieński
Słowo okolicznościowe
przed Uroczystością Koronacji
Obrazu Matki Bożej Królowej Korony Polskiej
w parafii pw. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Gryfinie 5 września 2020 r. godz. 12.00
Drodzy Bracia Kapłani,
Osoby Życia Konsekrowanego,
Wszyscy nasi Diecezjanie oraz Goście.
Blisko rok temu, dnia 14 listopada 2019 r., w kościele pw. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Gryfinie, w czasie modlitwy kapłanów z maryjnych Sanktuariów naszej Archidiecezji, oficjalnie rozpoczęte zostały bezpośrednie przygotowania do Koronacji Obrazu Matki Bożej Królowej Korony Polskiej, znajdującego się w miejscowej świątyni. Wcześniej, bo 4 października 2019 roku, Proboszcz tej parafii Ks. Stanisław Helak, zwrócił się do mnie z pisemną prośbą o dokonanie takiego uroczystego Aktu. Pisał m.in.: „(...) Po głębokiej medytacji, mając na uwadze (…) żywą wiarę, gorące nabożeństwo, wielką pobożność otaczającą Obraz, przyniesiony kult (mieszkańców Kałusza do Gryfina) i wiedziony wdzięcznością parafian za opiekę Maryi nad miastem, świadectwami otrzymanych łask (…), pokornie proszę o Koronację Obrazu Matki Bożej Królowej Korony Polskiej w kościele pw. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Gryfinie podczas parafialnego odpustu”. Powyższa prośba, po odpowiednich konsultacjach, została przeze mnie przyjęta, a podczas Mszy Świętej z udziałem kapłanów i wiernychwe wspomnianym dniu, uroczyścieogłoszona.
Obraz powstał w 1930 roku dla kościoła pw. św. Walentego w Kałuszu (dzisiejsza Ukraina). W Księdze pamiątkowej poświęcenia Obrazu z 1932 roku czytamy: „W imię Trójcy Przenajświętszej! Działo się w Kałuszu, województwie stanisławowskim dnia 3 maja w roku od Narodzenia Pańskiego 1932, kiedy głową Kościoła był papież Pius XI, prezydentem Najjaśniejszej Rzeczypospolitej Polskiej był prof. dr Ignacy Mościcki, rządy w Archidiecezji Lwowskiej sprawował Ks. Arcybiskup Metropolita dr Bolesław Twardowski, a Proboszczem podówczas był Ks. Michał Baściak, tajny szambelan papieski, wojewodą stanisławowskim był Zygmunt Jagodziński, starostą powiatu Wojciech Kostołowski, włodarzem miasta rejent Kazimierz Sokol, poseł na Sejm. W dniu tym w otoczeniu kapłanów i wielkiej rzeszy Polaków z całego powiatu zebranych wyżej wzmiankowany Proboszcz uroczyście poświęcił obraz do głównego ołtarza Najświętszej Maryi Panny pod wezwaniem Królowej Korony Polskiej. Obraz ten zakupiony został u profesora Stanisława Batowskiego artysty-malarza we Lwowie z drobnych składek tutejszego społeczeństwa polskiego i ofiarowany kościołowi parafialnemu w Kałuszu do głównego ołtarza, jako dar dziękczynny Panu Bogu za odzyskane niepodległe Państwo Polskie, jako dowód naszego niezłomnego przywiązania do wiary Ojców naszych i dowód czci Bogurodzicy i jako akt głębokiej miłości Ojczyzny. Podniosłą, a nader rzadką uroczystość własnoręcznemi podpisami upamiętniamy”. Przez kolejne lata narastająca przy tym Wizerunku modlitwa Ludu Bożego tylko potwierdzała coraz głębszą miłość ludzkich serc ku Maryi w tym Obrazie oraz łaskawą odpowiedź Matki i Królowej na prośby Jej kałuskich dzieci.
Do Gryfina Obraz dotarł dzięki zapobiegliwości Ks. Jana Palicy, który zmuszony do opuszczenia swej dotychczasowej parafii św. Walentego w Kałuszu, wyruszając wraz z parafianami w powojenną daleką drogę w nieznane, zabrał całe wyposażenie tamtejszego kościoła i dokładnie 26 sierpnia 1945 roku (czyli 75 lat temu) przybył do Gryfina. Ksiądz Palica przejął, poświęcił i napełnił sakramentalną modlitwą kościół w samym centrum miejscowości. Najcenniejszym elementem kościelnego wyposażenia przywiezionym z Kałusza jest właśnie miłością ludzkich serc otoczony i wypraszanymi łaskami słynącyObraz nazywany „Hołdem stanów”, znajdujący się do dzisiaj w ołtarzu głównym świątyni. Świadkowie tamtych dni podkreślają, że wymiary Obrazu pasowały dokładnie, by bez żadnych dodatkowych prac umieścić go w ołtarzu gryfińskiej świątyni. Lud Boży odczytał to jako Znak od samej Maryi: oto miejsce, jakby od dawna przygotowane dla Królowej, i tylko czekające na wprowadzenie Świętego Wizerunku. Ja sam dokładnie pamiętam, jak na dłuższą chwilę wprost musiałem zatrzymać na tym Obrazie swój wzrok, gdy przed laty po raz pierwszy wszedłem do tej świątyni. Przy kolejnych nawiedzeniach kościoła to pierwsze poruszenie serca tylko się we mnie umacniało. Dlatego z radością przyjąłem prośbę miejscowych duszpasterzy, wspartą pragnieniem Ludu Bożego, o podjęcie przygotowań do uroczystej Koronacji.
Zwyczaj koronowania wizerunków pochodzi z pradawnej tradycji, którą przejęło chrześcijaństwo. W Kościele wschodnim starożytna tradycja nakładania wieńcalaurowego na Wizerunek rozwinęła się w bogatą teologię ikony. W Kościele rzymskim ten wschodni zwyczaj doskonale współgrał z teologicznym tytułem: Regina Mariae (Maryja – Królowa), występującym w wielu ikonograficznych przedstawieniach ukoronowania Wniebowziętej Najświętszej Maryi Panny na Królową nieba i ziemi.
Uroczyste koronacje wizerunków Matki Bożej sięgają VIII wieku, kiedy to zgodnie z tradycją papież Grzegorz III po raz pierwszy ukoronował obraz Najświętszej Maryi Panny. Sto lat później papież Grzegorz IV ofiarował złote korony na obraz maryjny do kościoła św. Kaliksta w Rzymie. Pierwsza udokumentowana koronacja, jaka odbyła się na ziemiach polskich, dotyczy obrazu Matki Bożej Łaskawej z kościoła oo. Jezuitów w Warszawie położonego w sąsiedztwie katedry św. Jana. W roku 1651 nuncjusz Jean de Torres ukoronował tenObraz, jednak uroczystość ta odbyła się jako prywatny akt, związany z nadaniem Matce Bożej, po wypędzeniu Szwedów, tytułu Patronki Stolicy. Akt ten nie był poprzedzony procedurami według wymogów Kapituły Watykańskiej. Pierwszym w Polsce, koronowanym zgodnie z zasadami prawa Kościoła powszechnego Obrazem, był więc Wizerunek Matki Bożej Częstochowskiej, którego Koronacja autorytetem Stolicy Apostolskiej (papieskimi koronami) odbyła się 8 września 1717 roku. Koronatorem był wtedy Biskup chełmski Krzysztof Jan Szembek.
Od roku 1772 do wybuchu I wojny światowej zostało ukoronowanych 18 obrazów Matki Bożej, a do czasów II wojny światowej już koronowanych było 62. Po drugiej wojnie światowej do czasów obecnych było już ponad 100 koronacji. Większość obrazów i figur było koronowanych podczas uroczystości millenijnych, zaś Koronacji autorytetem Ojca Świętego dokonywał głównie Kardynał Stefan Wyszyński – Prymas Tysiąclecia.
W naszej młodej Archidiecezji koronacje papieskie dokonane były już dwukrotnie.Jest to Figura Matki Bożej Fatimskiej na osiedlu Słonecznym w Szczecinie, ukoronowana osobiście przez Ojca Świętego Jana Pawła II na Jasnych Błoniach w 1987 roku, oraz milenijny Obraz Matki Bożej Częstochowskiej Zwycięskiej Królowej Polski, który jako dar Prymasa Tysiąclecia dla naszych Ziem znajduje się w Bazylice Św. Jana Chrzciciela w Szczecinie. Tej drugiej koronacji dokonał uroczyście dwa lata temu Prymas Polski na mocy bulli Ojca Świętego Franciszka. Kolejne Wizerunki Matki Bożej w naszej Archidiecezji, koronowane decyzją biskupa miejsca (tzw. koronacja biskupia) znajdują się: w Trzebiatowie – Obraz Najświętszej Maryi Panny Łaskawej, w Siekierkach – Obraz Nadodrzańskiej Królowej Pokoju, w Sanktuarium Dzieci Fatimskich (powstałym jako pierwsze w świecie) na osiedlu Kasztanowym w Szczecinie - Figura Matki Bożej Fatimskiej oraz w Krępsku k. Goleniowa – Obraz Matki Bożej Królowej Polski. Warto podkreślić, że korony dla Matki Bożej w Trzebiatowie oraz w Sanktuarium Dzieci Fatimskich były poświęcane w Rzymie przez OjcaŚwiętego.
Do tego Czcigodnego grona Świętych Wizerunków, przez Kościół wskazywanych Ludowi Bożemu jako szczególne i sprawdzone Źródło łask Maryi, dołączy za kilka dni Obraz Matki Bożej – Królowej Korony Polskiej przyjmujące hołd stanów, w kałuskim – gryfińskim Wizerunku. Przeżywamy bowiem szczególny czas wielkich rocznic. To setna rocznica Bitwy Warszawskiej – Cudu nad Wisłą. Bitwy, w której wygrała Maryja i pomogła polskiej armii powstrzymać bolszewicką ekspansję na Europę. To także setna rocznica urodzin św. Jana Pawła II, który życiem i służbą Kościołowi ukazywał, że cały należy do Maryi. Wreszcie to rok naszej gotowości na przyjęcie upragnionej Beatyfikacji Prymasa Tysiąclecia - Kardynała Stefana Wysz